Hoe God mij door een situatie in het bos een wijze les leert.

Al even train ik, indien mogelijk, op maandags in het Kuinrebos, in aanloop naar de trailrun D.V. eind september, waar ik het liefst ren, om ook heuveltraining te kunnen doen.

Dit is officieel een losloop route voor honden, wat niet betekend dat er geen mensen (zonder hond) los mogen lopen of rennen.
Zelf weet ik, dat ik mij daarin wel een extra uitdaging geef, namelijk het tegenkomen van de los rennende honden.
Ik vind het a-relaxed, met in mijn herinnering dat vroeger een hardloop maatje van mij tijdens het hardlopen is gebeten door een rennende hond.
Hoewel ik zelf twee honden heb gehad blijft dit een issue.
Grote honden, kleine honden het maakt niet uit. Ik vind het spannend als ik er langs ren en wil graag checken of de hond er oké mee is.
Nu spreekt het tot de verbeelding bij zo’n klein hondje, dat met één trap ertegen aan het beestje het bos uit is, maar zo gaan we dat natuurlijk niet doen 😉
(Ben wel een dierenvriend hoor!)

En dus..

Bid ik voor geen honden tijdens mijn training.
Bid ik voor rust en vrede tijdens mijn training.
Bid ik voor wijsheid hoe te reageren als baasjes boos worden als ik vraag of ik langs hun hond kan rennen.
Bid ik..
Ach God weet al lang wat ik nodig heb al voordat ik er voor ga bidden.

Nu kwam ik tijdens een van de trainingen een jongeman tegen met zijn hond. Eerst hond, daarna jongeman.
Ik riep vanaf de verte “kan ik doorrennen?”
Jongeman: “ja, hoor hij is alleen enthousiast”
Ik: (inmiddels toch gaan wandelen langs de hond) “ik laat de hond liever maar niet springen, ik ga zo wel weer rennen” en we wensten elkaar een fijne dag.
Bij het doorrennen gingen mijn gedachten uit naar twee Bijbelgedeelten, Colossenzen 1 en Romeinen 12.

De woorden “hij is enthousiast” bleven namelijk hangen en ik krijg dan linkjes naar Gods woord.
De hond was enthousiast volgens zijn baasje, maar ik was niet van zijn enthousiasme gediend.

De bijbel spoort ons aan om enthousiast te zijn, blij te zijn in Christus onder alle omstandigheden.
De bijbel zet mij en jou aan tot actie.
Niet passief, maar actief.

“Laat uw enthousiasme niet bekoelen, maar laat u aanvuren door de Geest en dien de Heer. Wees verheugd door de hoop die u hebt, wees standvastig wanneer u tegenspoed ondervindt, en bid onophoudelijk.”
(Ro 12:11-12, NBV)

“Overal vertellen we over Christus. We waarschuwen alle mensen. Met alle wijsheid leren we hun alles wat we weten. Zo willen we iedereen de mogelijkheid geven om door Christus vrij te worden van schuld. Hiervoor doe ik dan ook mijn uiterste best. Ik span mij ervoor in met alle kracht van God die in mij is.”
(Col 1:28-29, BasisBijbel)

Maar zit iedereen hier altijd op te wachten? Kan een ander niet ook zo reageren zoals ik reageerde bij de enthousiasme van de hond?
Hoe ben ik een aanstekelijk christen zonder daarbij de ander te overrompelen?
Ik wil zo graag dat mensen Jezus leren kennen en behouden worden.
Vragen die ik mij afvroeg bij het hollen door dit prachtige bos, waar ik zo enthousiast van word!
Maar soms word ik ook zelf moe van mijn actieve houding, alles leuk vinden of op willen pakken, ik denk dat ik in zekere zin wel een extravert persoon ben.

Zo kom ik aan het einde van de training mijn lieve echtgenoot tegen, die mee is gegaan en in dit uur rustig wandelend met zijn mp4 en koptelefoon naar het gesproken Woord luistert.
In datzelfde bos wat mij doet rennen over heuvels en boomstronken.
Wat hou ik van hem en wat zijn we beide uniek geschapen.

De één introvert en de ander extrovert.
“Introversie is gerichtheid op de binnenwereld, energie krijgen van op jezelf zijn, rustig en bedachtzaam zijn, extraversie is gerichtheid op de buitenwereld, energie krijgen van gezelschap, spraakzaam en open zijn.”  Bron Wikipedia.

Wat hou ik van onze drie-enige Levende God die mij door middel van de Heilige Geest leert hoe ik mag leven, reageren, struikelen en opstaan, een kind van God mag zijn met alles wat er op mijn pad komt.
Krijg je daar ook dorst naar?