Wie zit er op jouw tribune?

Het beeld van de renbaan wordt in Hebreeën 12 gebruikt.

“Welnu dan, laten ook wij, nu wij door zo’n menigte van getuigen omringd worden, afleggen alle last en de zonde, die ons zo gemakkelijk verstrikt. En laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, terwijl wij het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof. Hij heeft om de vreugde die Hem in het vooruitzicht was gesteld, het kruis verdragen en de schande veracht en zit nu aan de rechter hand van de troon van God.”
(Heb 12:1-2, HSV)

De ‘menigte van getuigen’ allen die ons zijn voorgegaan, zijn voor ons een aansporing om vol te houden. De auteur van dit Bijbelboek roept christenen op om trouw aan de HEERE God te blijven en herinnert hen aan hun voorvaderen, die het vaak ook moeilijk hadden.
Toch hebben zij het geloof in God niet losgelaten. Dit lezen we zo mooi in hoofdstuk 11 van de Hebreeën brief, allemaal geloofsgetuigen.
Mensen die niet meer in ons midden zijn en niet in onze tijd hebben geleefd, we hebben iets van hun geërfd. Hun getuigenis. We kunnen vandaag bij die menigte van getuigen ook denken aan alle gelovige mensen die overleden zijn. Ze zijn nu verheven in Zijn heerlijkheid. En vooral daarom leven de gelovigen die ons zijn voorgegaan voort in onze harten en gedachten.
Ik denk aan mijn moeder die 12 januari dit jaar overleden is aan de gevolgen van de spierziekte ALS.

Op 8 juni dit jaar mocht ik weer aan de start van de halve marathon van Zwolle staan. Vorig jaar zat mijn moeder nog in de rolstoel langs de kant van de weg ‘op de tribune’. Ik weet nog dat ik toen dacht, ik ga niet voor prestatie, maar voor relatie. ‘Wanneer ik mama zie krijgt ze hoe dan ook een knuffel van mij, de tijd die ik neerzet kan mij niet zoveel schelen’. Dit jaar stond mijn vader langs de kant van de weg en wederom had ik ditzelfde gevoel. Ik wilde hem een knuffel geven en hem aanmoedigen ‘pap, hou vol! Houdt uw oog gericht op Jezus, mama is daar al’. Op het moment dat ik langs hem rende kwam de motor langs die ons aanwijzingen gaf rechts aan te houden, de wedstrijdlopers moesten ruimte hebben om hun topsnelheid te blijven continueren.
Maar in mijn hoofd heb ik papa wel aangemoedigd en voor hem gebeden.
De tweede ronde hoorde ik vanuit het publiek ineens iemand hard mijn naam roepen. Het was Freda, de uitvaart verzorgster die ons heeft geholpen bij alles rondom het overlijden van mama.
Het raakte me diep. Zij had in die tijd iets van mijn pijn gezien, verdriet dat er mocht zijn. En nu zat ze op mijn tribune, alsof ze tegen mij zei ‘hou vol Arenda, houdt je oog gericht op Jezus, je moeder is daar al’. Ik maakte nadat ik tranen voelde prikken al hardlopend een vreugde sprongetje, de last van de zonde heeft mijn Jezus op Zich genomen en ik ontving Zijn vreugde!

Het is geen ‘Quik fix’ naar de hemel. Alles moet tegenwoordig, snel, perfect, gefaket volmaakt zijn. We vergeten dan wel eens dat we ons bevinden in de renbaan van het geloof en dat het erop aan komt om vol te houden. Christus heeft de eindstreep al gehaald, maar niet voor zichzelf. Voor een ieder die Hem liefhebben. Omstandigheden als tegenslagen, vervolgingen, ongeloof, tegenwerking zullen er zijn, maar we moeten blijven zien op Jezus.
We mogen straks delen in Zijn lauwerkrans.

“Wees niet bang voor wat u nog te wachten staat. Sommigen van u zullen door de duivel in de gevangenis worden gegooid, en zo op de proef worden gesteld; tien dagen lang zult u het zwaar te verduren hebben. Wees trouw tot in de dood, dan zal ik u als lauwerkrans het leven geven.”
(Opb. 2:10, NBV)

Wie moedigt jou aan om vol te houden?
Hier een ontroerende getuigenis van Robert.